سختی‌ها را با کمک ورزش تحمل کردم/ در مناسب سازی شهر با خود معلولان مشورت نمی شود!

ندای اصفهان- جلال طاهری:

اصغر فخاری متولد ۱۳۴۳ است. در همان نگاه اول هیکل ورزشکاری او بیشتر از معلولیتش به چشم می آید اما این همه ماجرای او نیست؛ فخاری که حالا دخترش را هم به خانه بخت فرستاده خبرنگاری نیز می کند و سعی دارد به فرهنگسازی در بحث معلولین کمک کند.

***

ندای اصفهان: چطور شد که معلولیت پیدا کردید؟

– من بر اثر سوزن فلج اطفال در ۵ سالگی مبتلا به معلولیت شدم و مدت ۵ سال در تهران در بیمارستان بستری بودم و تعداد عمل جراحی زیادی روی من انجام شد ولی متاسفانه جواب نداد. بعد از آن به اصفهان برگشتم و تحصیلاتم را دنبال کردم و دیپلم گرفتم و در حین آن به الکترونیک علاقه‌مند شدم.

چندین سال در همین رشته مغازه داشتم و کار می‌کردم که در این بین یک تصادف خیلی سخت کردم که یک ماشین از پشت به من زد و مشکل کمر پیدا کردم و بعد یک سال دوباره شروع به کار و ورزش کردم.

سال ۵۹ بسکتبال را شروع کردم و هنوز هم ادامه می‌دهم. حقیقتش را بخواهید، تمام این مشکلات که توانستم تحمل کنم مدیون این ورزشی هستم که انجام می‌دهم.

ندای اصفهان: چرا ورزش بسکتبال؟

– این روزش را دوست داشتم و البته ویلچر رانی را هم دوست داشتم و آن را هم شرکت می‌کنم.

ندای اصفهان: در سال ۵۹ رشته بسکتبال با ویلچر هم وجود داشت؟

– بله؛ آن زمان ابتدای شروع فعالیت این رشته بود. آن موقع ما شش نفر بودیم که شروع کردیم و تا امروز ۴ نفر ما هنوز بازی می‌کنیم.

ندای اصفهان: چه سالی وارد تیم ملی شدید؟

– سال ۶۴ تا سال ۶۶ الی ۶۷ در تیم ملی بودیم.

ندای اصفهان: در تیم ملی چند نفر جانباز بودند و چند نفر معلول بودند؟

– آن زمان جانباز نداشتیم؛ جانبازها یک سال بعد از اتمام جنگ به عرصه ورزش روی آوردند و تا آن موقع همه معلول بودند.

ندای اصفهان: همراه تیم ملی به چه کشورهایی رفتید؟

– من برای اردوی تیم ملی به کشور ژاپن رفتم و متاسفانه تصادفی پیش آمد و یکسال عقب افتاد و باعث شد که برون مرزی نداشته باشم. ولی در مسابقات داخلی در تیم پیشکسوتان در بازی‌های تمام شهرهای ایران بودم و حدود ۵۲ الی ۵۳ رتبه مقام اول و دومی دارم.

ندای اصفهان: چه موقع ازدواج کردید؟

– حدود ۲۴ سال پیش، دو فرزند، یک دختر و یک پسر دارم که پسرم در لوازم ماشین فعالیت می‌کند و دخترم هم ازدواج کرده است.

ندای اصفهان: در موقع ازدواج همسرتان با معلولیت شما مشکلی نداشت؟

– نه؛ خوشبختانه من کاملا برای آنها توضیح دادم که این وضعیت من است و ایشان هم پذیرفت. کارهای شخصی و کارهای خانه را خودم انجام می‌دهم و از کسی کمک نمی‌گیرم.

ندای اصفهان: آیا خانه از خودتان دارید؟

– بله؛ خوشبختانه چند سالی است که زمینی درحاشیه شهر خریداری کرده و ساختمان ساخته ام.

ندای اصفهان: شما خبرنگار هم هستید؛ کی شروع کردید؟

– دو سال است که گرایش به خبرنگاری پیدا کرده‌ام و این هم به خاطر دوستان معلول و جانبازهایی است که با هم بوده‌ایم و هستیم. دوست داشتم که خبر تهیه کنم و ناگفته‌ها را از معلولین و جانبازها بگویم.

ندای اصفهان: با کجاها کار می کنید؟

– فعلا با ۱۲ گروه و مجموعه خبری کار می‌کنم.

ندای اصفهان: مهمترین خبری که مخابره کرده‌اید چه بوده است؟

– تئاتر معلولین بهزیستی بود از ۳۲ استان و هشت کشور که در مدت یک هفته تئاتر برگزار شد و از تمام این تئاترها عکس و گزارش تهیه می‌کردم.

ندای اصفهان: تاثیرگذارترین خبری که مخابره کردید؟

– همین تئاتر معلولین بود که مردم و مسئولین، معلولین را خیلی بهتر شناختند.

ندای اصفهان: بدترین خاطره‌ای که داشتید مربوط به بحث بیماری شماست یا خبرنگاری؟

– بدترین خاطره تصادف بود که سرم شکست و بیهوش شدم. دو هفته در کما بودم، دو تا پاهایم شکست، کمرم آسیب دید و بعد از دو هفته که بهوش آمدم با توجه به مسکن‌های خیلی قوی که به من می‌زدند هر لحظه از خدا مرگم را می‌خواستم که خدا لطف کرد و من خوب شدم و از آن وضعیتی که داشتم به آن مراحل قبلی برگشتم.

ندای اصفهان: جامعه نخاعی خدماتی هم به شما داده است؟

– جامعه نخاعی در حد توانشان کمک کرده‌اند ولی بهزیستی چون یک سری مشکلاتی برای خودش دارد و دولت بهزیستی را حمایت نمی‌کند محدودیت دارد.

ندای اصفهان: خاطره‌ای جالب از دوره خبرنگاری خودتان دارید؟

– یک روز به میدان امام(ره) برای تهیه گزارش رفته بودم. با خانواده‌ای صحبت کردم و به آنها گفتم می‌خواهم یک گزارش تهیه کنم؛ دوربین را تنتظیم کردم و با آنها مصاحبه کردم که اگر من به عنوان یک معلول آمدم و از جلوی شما رد شدم و شما من را دیدید چه نوع احساسی نسبت به من دارید؟ احساس ترحم دارید یا دلسوزی؟

گفتند ما به هیچ عنوان احساس ترحم نداریم؛ این باعث شد من یک احساس عالی و خیلی خوبی داشته باشم نسبت به اینکه شهروندی اینگونه در مورد معلول صحبت می‌کند.

ندای اصفهان: شما در خارج از کشور هم بوده اید؛ در آنجا معلولین را چطور دیدید؟

– بحث آنها با ما جدا است؛ برای آنها شهر برای معلولین مناسب سازی شده و برایشان ارزش قائل شده‌اند. برخی کشورها هستند که اگر به معلول توهینی بشود دولت در حمایت از معلول در حد زندان کردن توهین کننده هم وارد می‌شود.

ولی ما خودمان را با آن کشورها مقایسه نمی‌کنیم و نخواهیم کرد چرا که ما در ابتدای پیشرفتمان قرار داریم و در این زمینه اتفاقات خوبی در حال رخ دادن نسبت به قبل در بحث فرهنگی می‌بینم، فکر می‌کنم شهروندان نسبت به معلولین یک دیدگاه دیگری پیدا کرده‌اند.

ندای اصفهان: در کشور ما جانباز هم خیلی داریم و این روی بحثِ ویژه معلولین و مناسب‌سازی‌ها تاثیر داشته است، اما می‌بینیم که این مناسب‌سازی‌ها خیلی کم بوده است. شما در شهر اصفهان این مناسب سازی‌ها را معقول می‌بینید؟

– مناسب سازی‌هایی که الان در حال انجام است اگر توسط خود معلول و با حمایت و مشورت خود معلولان درست بشود بله ولی اگر دیدگاه یک آدم سالم درست بشود نه متاسفانه.

من جاهایی است که عکس و فیلم گرفته‌ام که اینجا را مثلا برای معلولین مناسب سازی کرده‌اند ولی یک فرد معلول چگونه می‌تواند از این مکان بالا برود؟ یک شیب درست کرده‌اند که اگر دو نفر یک ویلچر را هل بدهند نمی‌توانند از این شیب بالا بروند!

انتهای پیام/

برچسب‌ها: اصغر فخاری, اصفهان, بسکتبال, بسکتبال معلولین, بهزیستی, تصادف, معلول, ورزش, ورزشکار, ورزشی

مطالب مرتبط

• طراح و سازنده نخستین سلاح انفرادی ایرانی را بشناسید | اولین سلاحی که بنیانگذار تعمیر سلاح در سپاه ساخت

• حضور پرشور دختران حاج قاسم در مصلی اصفهان +تصاویر

• برف روی کاج ها: تصاویر زیبا از اصفهان برفی