دلم می خواهد بر روی خاک ها، کنار قبور ائمه بنشینم و برای مادر خوبی ها که حتی نمی دانم قبرشان کجاست گریه کنم. با کشیدن زنجیر و بلوک هایی، مانع نزدیک شدن زائران به قبور ائمه(ع) شده اند. چهارپنج شرطه، مقابل جمعیت ایستاده اند و با صدای بلند با هم صحبت می کنند و قهقهه می زنند

به تناسب آلودگی هشدار دهنده هوای نصف جهان...

مرا به پنجره پولاد، متصل، بطلب / اسیر جذبه ی آن قفل و میله ام، چه کنم؟! به خواب دیدم پروانه ی حرم شده ام / دریغ و درد، گرفتار پیله ام، چه کنم؟!

و اینک اجازه می خواهم سلام کنم. بر خاک می افتم و در آستانه دلداگی ازلی و ابدی، سنگ بارگاهت را می بوسم... گواهی می دهم که تو می شنوی و می بینی و حاضری و ناظری و جواب سلام مرا می دهی...