اباالفضل العباس وقتی که آب را برداشت، تا چشمش به آب افتاد، «فذکر عطش الحسین»؛ به یاد لبهای تشنهی امام حسین، شاید به یاد فریادهای العطش دختران و کودکان، شاید به یاد گریهی عطشناک علیاصغر افتاد و دلش نیامد که آب را بنوشد.