استاد عزیز باید پاسخ دهند که آیا اگر کسی مواد درسی حوزه را تا آخر به خوبی بخواند و ۲۰ الی ۳۰ سال عمر خود را در این راه قرار دهد، اسلام شناس خواهد شد یا نواقص عمده ای هنوز برایش باقی است؟ آیا تمام اسلام شناسی بر فقه و اصول بنا شده است و ما را از فراگیری دیگر علوم مستغنی می سازد؟

حوزه علمیه امروز با حجم انبوه سوالات مواجه است؛ سوالاتی که علمای سابق به خاطر عدم استقرار در رأس حکومت، با آن مواجه نبودند. عدم تحول حوزه علمیه و رکود علمی در کتب قرون گذشته همچنان ما را در خاموشی و انزوا از مسائل اصلی جامعه نگهداشته است

به نظر می رسد حال که سپاهیان علی(ع) به ده قدمی خیمه گاه معاویه رسیده اند، فاز دوم طرح منحوس شیاطین کلید بخورد و اینجاست که باید تابع سید علی خامنه ای بود و باید دانست حق هیچ مذاکره و مسامحه ای را نخواهیم داشت؛ مبادا دشمنی که با این همه قدرت روسیاه شد، آبروی از دست رفته ی خود را سر میز مذاکرات به دست آورد!

۲۳سال سخت ترین رنج ها را به جان خرید تا حقیقت یکتاپرستی از لباس غربت و ظلمت زمین به درآید و کلمه توحید بر تخت حاکمیت اندیشه ی زمینیان تکیه کند...

متاسفانه آرشیو غنی و پرباری که از حضرت امام خمینی(ره) برجای مانده و شناسنامه هویت انقلابی و استکبارستیزی ما محسوب می شود در دسترس عموم قرار ندارد؛ رفته رفته شکاف شناختی معرفتی نسل های جدید با آراء امام باعث می شود افراد بیماردل، امامِ ساخته و پرداخته ی ذهن خود را به مردم القا کنند...

براستی اگر امام خامنه ای نبود بر اساس بسیاری از نسخه ها: خواندن رمان و کتاب های غیر علمی را ظلمت آور و شوم می دانستیم. اگر شب شعرهای ایشان با شعرا و اصحاب فرهنگ و هنر نبود، شعر، ادبیات و فیلم را بسیار دورکننده از معنویت و قرب إلى الله می پنداشتیم و حال آنکه زبان ارتباط با نسل امروز از این وادی است...

گاهی شعارهایی داده می شود، شعارهای به‌ظاهر اسلامی که باطناً اسلامی نیست؛ ازجمله‌ی چیزهایی که اخیراً خیلی رایج شده و انسان می‌شنود در نوشته‌ها و در گفته‌ها، «اسلام رحمانی» است؛ خب، کلمه‌ی قشنگی است، امّا یعنی چه؟

کم کم میل به جنس مخالف در وجودت بالا گرفت؛ به فکر انتخاب همسر افتادی تا در کنارش به آرامش برسی... بعد نوبت اتومبیل، خانه، ویلا و... نهایتش اینکه به آن آرزوهایی که نرسیدی برایت آرزو ماند و در خیال و رؤیای آن ها پرسه می زنی...

همانگونه که تاریخ را محاکمه می کنیم، یک روز هم می رسد که دیگران ما و عکس العملمان را در مواجهه با بزنگاه های تاریخی به قضاوت می نشینند و کوتاهی های ما را هرگز نمی بخشند. مبادا فردا درباره ی ما بنویسند...